به گزارش پایگاه خبری همگام با البرز،شراره کهنسال؛
تحقیقات اخیر نشان میدهد مناطقی که در آنها برنامههای آموزشی برای ارتقای سواد تغذیهای اجرا شده، بهویژه در میان اقشار کمدرآمد و پرخطر، شاهد کاهش قابلتوجه در نرخ ابتلا به دیابت نوع ۲ بودهاند. آگاهی از مضرات قندهای پنهان، پرهیز از مصرف نوشابهها و غذاهای فراوریشده، آشنایی با فواید فیبر، سبزیجات، حبوبات و چربیهای سالم، و حتی مهارت خواندن برچسب مواد غذایی، ابزارهایی مؤثر برای پیشگیری از این بیماری خاموشاند.
نکته جالب توجه آنکه اغلب این برنامهها نه از طریق نسخههای پزشکی، بلکه با کمک مدارس، رسانهها، خانههای سلامت، و حتی شبکههای اجتماعی اجرایی شدهاند. یعنی قدرت آموزش عمومی و مشارکت اجتماعی، فراتر از مداخلههای درمانی عمل کرده است.
در شرایطی که هزینههای درمان دیابت و عوارض آن (از قطع عضو گرفته تا نابینایی) سنگین و گاه جبرانناپذیر است، پیشگیری بهمراتب عقلانیتر، ارزانتر و انسانیتر خواهد بود. آموزش صحیح در سنین پایین، حمایت نهادهای محلی و توجه به الگوهای تغذیهای بومی، میتواند روند ابتلا به این بیماری را معکوس کند.
اگر جامعهای بخواهد آیندهای سالمتر و پرنشاطتر برای نسلهای خود بسازد، باید از همین حالا بر روی آگاهی غذایی سرمایهگذاری کند. پیشگیری از دیابت نوع ۲، بیش از آنکه نسخهپذیر باشد، آموزشپذیر است.